Szabla polska, oficerska, kawaleryjska, wz. 1916 -1917, tzw. „wiedenka”, w pochwie

Stal, mosiądz, drewno, skóra; dł. głowni 83 cm, dł. całk. 96,5 cm, krzywizna 8,2 cm, dł. w pochwie 101 cm.

Wiedeń (oprawa), Solingen (głownia), 1-2 dekada XX w.

Głownia z dużą krzywizną, stalowa, gładka, z wyoblonym grzbietem, w partii pióra przechodzącym w ość. U nasady zewnętrznego płazu silnie zatarty napis. Ponadto częściowo czytelny zarys znaku firmy Zeitler – skrzyżowane szable i jeden z dwu młotków. Jelec mosiężny, krzyżowo-kabłąkowy, z 2 obłękami; na krzyżu migdałowym ryta geometryczna dekoracja z promienistym słońcem; tylne ramię zakończone łezką. Rękojeść drewniana, w skórze, z 11 karbami, w oplocie z mosiężnego, skręcanego warkoczowo drutu. Głowica owalna, z rozetową śrubą; kapturek z orłem w koronie na tarczy Amazonek, z długim warkoczem. Pochwa stalowa, opatrzona dwiema ryfkami z brajcarkami.

Jest to broń z grupy szabel obcych – austriackich, które pojawiły się na wyposażeniu polskich oddziałów u progu I wojny światowej.