drewno lipowe, pierwotnie polichromowane (zachowane resztki gruntu), spękania, ubytki (m.in. prawa ręka i lewa stopa Dzieciątka), dolna część rzeźby ze śladami działania drewnojadów; wys. 165 cm.
Wrocław (?), ok. 1470-80.
Naturalnych rozmiarów późnogotycka rzeźba przedstawia Matkę Boską z Dzieciątkiem przytrzymanym oburącz na lewym ręku, stojącą na masce lunarnej. Maria odziana jest w suknię o wysokim stanie, z krótkim półkolistym dekoltem, i w długi płaszcz okrywający plecy, spięty u szyi i niczym fartuch o drobnych, kanciastych załamaniach, przerzucony przez ramiona, a dalej szeroką, kaskadowo łamiącą się symetryczną połą przez kolana. Fałdy draperii są plastycznie wybierane, silnie podcinane, choć pozostawiają wrażenie znacznej subtelności i delikatności. Kształtną, owalną głowę, okoloną delikatnymi długimi lokami włosów, Maria pochyla się z czułością nad Dzieciątkiem.
Zasadne jest pytanie o proweniencję dzieła. Wprawdzie obiekt ma udokumentowaną metrykę krakowską, ale formalnie wydaje się wiązać raczej z późnogotycką rzeźbą śląską, ściślej wrocławską, z tzw. okresu przejściowego - między stylem miękkim i łamanym, ok. 1470-80 r. Reminiscencje stylu pięknego - esowate przegięcie wiotkiej, smukłej sylwetki, idealizacja twarzy o subtelnych dziewczęcych rysach, subtelne dłonie, finezja gestu, splatają się z wyraźnymi elementami stylu łamanego widocznym w drapowaniu szat i w partii poły okrywającej kolana.
Prezentowana rzeźba jest obiektem wybitnej klasy i wielką rzadkością na polskim rynku antykwarycznym. Rzadkość występowania na rynku, dobry stan zachowania mimo odarcia z polichromii oraz wyjątkowa uroda, wartości historyczne i formalne, czynią prezentowaną rzeźbę bardzo interesującym obiektem aukcyjnym.
