Immaculata

drewno lipowe, polichromowane; uszkodzone ręce (brak dłoni) i postać smoka (utrącony ogon); wys. 65 cm
Polska (Warmia ?), 3 ćw. XVIII w. (?)
Barokowa rzeźba Matki Boskiej pełniła być może pierwotnie funkcję feretronu, względnie wypełniała pole główne niewielkiego ołtarza. Maria w przepasanej sukni, odziana jest w suto fałdowany płaszcz upięty na biodrach i przewieszony przez lewe ramię, ręce ma złożone w akcie modlitwy; bosonoga, depcze postać smoka personifikującego szatana. Głowa Marii, o wysoko wysklepionym czole, okolona jest rozpuszczonymi, układającymi się w loki włosami opadającymi na plecy i piersi. Rzeźba ukazuje temat Niepokalanego Poczęcia kontynuując wszakże dość odległy, jeszcze średniowieczny typ ikonograficzny Marii na smoku. Tradycjonalizmowi ujęcia ikonograficznego odpowiada pewien archaizm formalny pozy, ujęcia draperii, typu głowy i uczesania, choć z drugiej strony stylizacja draperii sukni i płaszcza - gniecionych w drobne, ostre fałdki - może wskazywać na archaizację
świadomą, stosowaną na przykład w rzeźbie Warmii okresu rokoka. Polichromia - niebieski płaszcz i jasna suknia oraz blada, zaróżowiona karnacja - jest zapewne bliska pierwotnej.