Szabla polska, oficera piechoty, wz. 1917, w pochwie

głownia stalowa, niklowana, obustronnie ciągniona w głębokie zbrocze; jelec mosiężny, łamany, krzyżowo-kabłąkowy z dwoma obłękami; rękojeść bez karbów, obłożona czarną skórą, głowica rozetowa, z puklami; kapturek z orzełkiem legionowym na tarczy amazonek i długim warkoczem sięgającym jelca; przy szabli taśma od temblaka, bez chwosta, lita srebrną nicią, z czerwonymi paskami wzdłuż krawędzi; na taśmę nałożony mosiężny monogram wiązany właściciela: „MS” oraz owalna odznaka (miniatura) II Brygady Legionów Polskich; pochwa stalowa, niklowana z dwiema ryfkami z brajcarkami;
stal, mosiądz, taśma lita srebrna nicią, skóra;
dł. głowni 80 cm, dł. całk. 95 cm, krzywizna 1,5 cm, dł. w pochwie 98 cm.
Polska, po 1920.
Szabla wykonana dla sierżanta z II Brygady Legionów Polskich. Pierwsze egzemplarze szabli wz. 1917 - powtarzały model szabli austriackiej wz. 1861.