Zapona do delii

złożona z płaskich, ażurowych ogniw w formie ósemki, dekorowanych drobnymi kwiatkami i połączonych płaskimi, podobnie zdobionymi kółeczkami; na obu częściach łańcucha dodatkową ozdobę stanowi para ażurowych, kameryzowanych kolorowymi szkiełkami guzów; na końcach łańcucha - para sercowatych kartuszy, stanowiących element zapięcia, z nakładanymi, półplastycznymi, pokrytymi białą emalią figurkami łabędzi o rozpostartych skrzydłach; pod nimi otwarte korony szlacheckie; całość kameryzowana zielonymi i ametystowymi szkiełkami; od spodu ukośne zaczepy; brak zapewne środkowego elementu - klamry spinającej oba kartusze; w załączeniu 1 ósemkowe ogniwko i kółeczko odczepione od łańcucha;
srebro, emalia, imitacje kamieni szlachetnych (?); dł. łańcuszków - 21 cm i 19 cm, wymiary kartuszy 5,3 x 6 cm.
Polska, przed połową XVIII w.

Delia była rodzajem płaszcza noszonego na żupanie, z rękawami i futrzanym kołnierzem. Rycerstwo nosiło delię w formie peleryny zarzuconej na ramiona - na żupan lub zbroję i spiętej guzami lub zaponami z łańcuchem. Zapony takie widoczne są na niektórych portretach sarmackich, m. in. na portrecie Jerzego Ossolińskiego, 1635, pędzla Bartholomeusa Strobla (wł. Muzeum Narodowego w Warszawie). Wyobrażenie łabędzia na kartuszach odnosi się do herbu Łabędź, którym pieczętował się zapewne właściciel zapony.