Sekretera w stylu biedermeier

dwuczęściowa, o prostych bokach i frontach, z trzema szafkami różnej wielkości oraz szufladką u góry, cylindrycznym bębnem oraz czterema szufladami części dolnej, wsparta na czterech graniastych nóżkach. Całość fornirowana wzorzystą okleiną, politurowana. Szafki nastawy zwieńczone podrzeźbianymi wolutami, środkowa w kształcie "łabędziej szyi". Wewnątrz środkowej szafki dwie wąskie, faliste półki, z miejscami do powieszenia trzynastu kieliszków na każdej. W bocznych pojedyncze półki. Po odłożeniu bębna, wewnątrz dziesięć szufladek ujmujących centralną jednoskrzydłową szafkę, w której kolejne trzy szufladki. Blat trzyczęściowy, z dwoma pojemnikami, zasuwanymi wieczkami na bokach i wyklejonym suknem, ponoszonym pulpitem o regulowanej wysokości. Na wewnętrznej stronie mebla wklejono kilka pasów papieru z adnotacjami tuszem. Konstrukcja mebla obecnie uniemożliwia odczytanie ich w całości: Juni 1827 , für ... Dioginio Plu... . [Prawdopodobnie wpisy pozostawione przez wykonującego mebel stolarza]. Konstrukcja - sosna, dębina; fornir - mahoń; 217,7 x 130 x 61 cm; Niemcy, ok. 1830 Forma mebla popularna w okresie biedermeieru, nawiązuje do barokowej tradycji sekreter, jako wielślementowych i masywnych mebli do pracy i przechowywania dokumentów. Delikatna dekoracja została ograniczona do niezwykle pięknie usłojonej okleiny mahoniowej oraz płaskorzeźbionych elementów (wolut, liści), wskazujących na jej powstanie w dojrzałym okresie stylu biedermeierowskiego. Mebel na dobrym poziomie wykonawczym, ze sprawnie snycersko opracowanymi elementami płaskorzeźbionymi . Wykonany najprawdopodobniej na prywatne zamówienie o czym świadczyć mogą zachowane na wewnętrznej stronie mebla wpisy (konstrukcja uniemożliwia obecnie ich odczytanie). Na polskim rynku antykwarycznym coraz rzadziej pojawiają się takie sprzęty.