Dawid, 1980

terakota; wys. 25 cm;
sygn. z tyłu, u dołu: GZ (ujęte w okrąg) oraz G. ZEMŁA; dat. i opisana na spodzie: „Dawid” / Zemła / 1980.

Rzeźbiarz tworzący zarówno rzeźby monumentalne, jak i małe formy rzeźbiarskie. Autor znanych pomników, rzeźb religijnych oraz portretowych. Gustaw Zemła często poruszał się na granicy rzeźby abstrakcyjnej i figuratywnej. Przykładem takiej artystycznej postawy może być najsłynniejsze dzieło artysty Pomnik Powstań Śląskich w Katowicach. Symbolem trzech powstań śląskich są tutaj trzy skrzydła, jednak ich forma i tektonika powierzchni rzeźbiarskiej oraz silny pierwiastek ekspresji sprawiają, że wyraźnie noszą znamiona form zbliżonych do abstrakcji. Zemła w swej twórczości wielokrotnie podejmował wątek sztuki sakralnej widoczny w rzeźbach. „Pieta Nowojorska” czy w „Ukamienowanym”. W twórczości Zemły częsty jest też motyw antyczny, w którym artysta odnosi się do klasycznych przedstawień starożytnej rzeźby obszaru śródziemnomorskiego. Takim przywołaniem antyku są cykle Nike oraz próba syntezy zaginionej kultury i cywilizacji podjęta w rzeźbach z cyklu Atlantyda. Artysta wielokrotnie nagradzany i wyróżniany, autor licznych wystaw w kraju i za granicą. Urodził się w 1931 roku w Jasienicy Rosielnej. Dyplom z wyróżnieniem zrealizował w pracowni Franciszka Strynkiewicza w 1958 roku. Pedagog na rzeźbie do 2002 roku. W latach 1973–1975 był prorektorem ASP, a w latach 1978–1980 dziekanem Rzeźby. Działał w grupie artystycznej Rekonesans. Profesor zwyczajny.